Φοιτητής Οδοντιατρικής αποπειράθηκε να δολοφονήσει Καθηγητή του
Δημήτρης Κουτρούμπας
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής, Οδοντίατρος – Ιστορικός των Επιστημών, τ. Μεταδιδακτορικός Ερευνητής Οδοντιατρικής Σχολής Αθηνών
Τελικό Πρόγραμμα Συνεδρίου
Κατά τη διάρκεια της περιόδου του Ελληνικού Μεσοπολέμου, η οποία οριοθετείται σε αδρές γραμμές από το 1923 έως και το 1940, το φοιτητικό κίνημα υπήρξε εξαιρετικά δυναμικό ακόμα και αν συγκριθεί με το σύγχρονο. Το γεγονός αυτό, δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη, αφού αναφερόμαστε στους φοιτητές που αποτέλεσαν τη γενιά, η οποία επέστρεψε στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα μετά από τη στράτευσή της στους Βαλκανικούς Πολέμους, τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την αποτυχημένη Μικρασιατική Εκστρατεία. Ταυτόχρονα, όμως, είναι η γενιά, η οποία επηρεάζεται σε σημαντικό βαθμό από τις νεοεμφανιζόμενες αριστερές ιδέες. Έτσι οι φοιτητές του μεσοπολέμου εμφανίζουν αξιοσημείωτο δυναμισμό κατά τη διεκδίκηση των αιτημάτων τους, ορισμένες φορές υπερβαίνοντας τα όρια.
Μια ξεχωριστή περίπτωση δυναμικής διεκδίκησης ή ενδεχομένως απελπισμένης διαμαρτυρίας αποτελεί ο δευτεροετής φοιτητής οδοντιατρικής, ο οποίος αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Λεωνίδα Κόκκορη, πρώτο καθηγητή του Οδοντιατρικού Σχολείου Αθηνών με πρόθεση να αυτοκτονήσει και ο ίδιος στη συνέχεια. Το συμβάν έλαβε χώρα την 14η Μαΐου 1930 στην οικία του καθηγητή, η οποία βρίσκονταν στη Λεωφ. Ακαδημίας στην Αθήνα. Τις πρώτες μέρες οι πληροφορίες ήταν συγκεχυμένες, γι’ αυτό και η εφημερίδα «Οδοντιατρικά Χρονικά» στις 21 Μαΐου 1930, δηλαδή στο πρώτο φύλλο της που εκδόθηκε μετά το περιστατικό δημοσιεύει την εικόνα του καθηγητή με τον τίτλο “Ὀ Καθηγητὴς Κ. ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΟΚΚΟΡΗΣ ἐναντίον τοῦ ὁποίου ἐγένετο ἀπόπειρα δολοφονίας”.
Η είδηση συντάραξε τον απανταχού οδοντιατρικό κόσμο τόσο εντός, όσο και εκτός της Ελλάδας. Το τετράγλωσσο οδοντιατρικό περιοδικό International Dentistry, το οποίο εκδίδονταν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από τον ελληνικής καταγωγής οδοντίατρο Λ. Ολύμπιο, στο τεύχος των αρχών του Ιουνίου 1930 (No 16 Vol. III) αναφέρει: “Κατὰ τὰ Ὀδοντιατρικά Χρονικὰ της 21ης Μαίου 1930 ἐγένετο ἀπόπειρα δολοφονίας κατὰ τοῦ ἡμετέρου κ. Λυκούργου Χ. Κόκκορη, Καθηγητοῦ Νοσολογίας τοῦ στόματος ἐν τῷ ἐν Αθῄνησιν Ἐθνικῷ Πανεπιστήμιῳ. Εἴδησις ἀπαισία ἀποτρόπαιος! Ζητήσαντες πληροφορίας ἐμάθομεν ὅτι «ὁ δολοφόνος δὲν φαίνεται ὄργανον τινός. Δυστυχῶς ὅμως οἰ καλοί δὲν ἠθέλησαν νὰ ὑποστηρίξωσι τὸ δίκαιον ἢ προσεποιήθηκαν ἄγνοιαν…» Ὁ δολοφόνος ὑποφαὶνεται ὡς ὢν φοιτητής”. Γρίφο αποτελεί η αναφορά ότι οι καλοί δεν ήθελαν να υποστηρίξουν το δίκαιο ή προσποιήθηκαν άγνοια.
Στα μέσα Ιουνίου του 1930 τα Οδοντιατρικά Χρονικά αναφέρουν ότι ο δευτεροετής φοιτητής Κ.Π. επισκέφθηκε τον καθηγητή Λυκούργο Κόκκορη, στην οικία του και απείλησε να τον δολοφονήσει και να βάλει στη συνέχεια και ο ίδιος τέλος στη ζωή του. Στην επιστολή του όπου εξηγούσε τα κίνητρα της δολοφονίας του καθηγητή και της δικής του αυτοκτονίας αναφέρει την απόρριψή του κατά τις εξετάσεις του μαθήματος της Νοσολογίας του Στόματος, αν και όπως ισχυριζόταν ο ίδιος είχε μελετήσει πολύ περισσότερο από άλλους συμφοιτητές που είχαν επιτύχει. Ενδιαφέρον έχει η αναφορά του δευτεροετή φοιτητή: “τονίσας ὅτι ἐκρίθη αὐστηρῶς παρά τοῦ κ. Κόκκορη”. Χωρίς να μπορεί να ευσταθεί καμία δικαιολογία είναι πολύ πιθανό η συμπεριφορά του Κόκκορη να έθιξε τον νεαρό φοιτητή και να προχώρησε σ’ αυτή την απονενοημένη πράξη. Εξ’ άλλου εντοπίζεται μεγάλος αριθμός αναφορών παραπόνων προς την Πρυτανεία, όπου ο Κόκκορης κατηγορείται για ανάρμοστη και υβριστική συμπεριφορά σε βάρος των φοιτητών.
Από την άλλη πλευρά, ο παρ’ ολίγον δολοφόνος δεν υπήρξε υπόδειγμα φοιτητή. Είχε, επίσης, απορριφθεί στο μάθημα της Παθολογικής Ανατομίας από τον καθηγητή Μελισσηνό και στο μάθημα της Φαρμακολογίας από τον καθηγητή Ιωακείμογλου. Παραδόξως οι καθηγητές της Ιατρικής δεν είχαν τεθεί στο στόχαστρο του φοιτητή Κ.Π.
Αξίζει να αναφερθεί πως ο παρ’ ολίγον δολοφόνος φοιτητής ήταν γιός οδοντιάτρου. Ο νεποτισμός, πέρα από καθιερωμένο έθιμο της πανεπιστημιακής κοινότητας, αποτελεί και ίδιον της συντεχνίας μας για περισσότερο από 100 χρόνια. Σύμφωνα με τα Οδοντιατρικά Χρονικά: “ἐν τῇ επιστολῇ του ἔλεγεν καὶ ἐκαυχᾶτο ὅτι πῶς ἦτο δυνατὸν νὰ ἀπορριφθῇ ἀφοῦ ἐργάζεται εἰς τὸ ἰατρείον τοῦ πατρός του καὶ ὅλοι οἱ πελᾶται εἷναι εὐχαριστημένοι, χωρὶς νὰ σκεφθῇ ὅτι ἐκθέτει οὕτω τὸν ἑαυτόν του ὡς παρανόμως ἐξασκούντα τὸ ἐπάγγελμα.”
Ευτυχώς το περιστατικό έληξε αισίως για τον γηραιό, αλλά γενναίο καθηγητή Κόκκορη, ο οποίος δεν πτοήθηκε στη θέα του περιστρόφου Smith & Wesson με το οποίο τον απειλούσε ο δευτεροετής φοιτητής και προσπάθησε να τον αφοπλίσει καλώντας παράλληλα σε βοήθεια. Ο επίδοξος δολοφόνος φοιτητής πανικοβλήθηκε από τις φωνές και το έβαλε στα πόδια. Όμως, για κακή του τύχη παρεμποδίσθηκε από έναν εφημεριδοπώλη που προσέτρεξε σε βοήθεια· τελικά συνελήφθη και οδηγήθηκε στο Γ΄ Τμήμα Ασφαλείας Αθηνών. Κατά την απολογία του ο δευτεροετής φοιτητής υποστήριξε πως δεν είχε πρόθεση να δολοφονήσει τον καθηγητή, και προφανώς κατά την ατυχή συμβουλή του δικηγόρου του δήλωσε πως: “Ἤθελε ἁπλῶς νὰ συγκινήση τὸν κ. καθηγητὴν διὰ νὰ μεταβάλλη τὴν βαθμολογίαν”.
Όπως ήταν επόμενο ο φοιτητής καταδικάστηκε από το μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών σε ποινή φυλάκισης 65 ημερών. Είναι εντυπωσιακά σύντομος ο χρόνος που απαιτήθηκε για την εκδίκαση της υπόθεσης αν λάβουμε υπόψη ότι η καταδίκη επήλθε μόλις ένα μήνα από την ημέρα που έλαβε χώρα η απόπειρα δολοφονίας, ενώ σήμερα στην Ελλάδα ο χρόνος έκδοσης τελεσίδικης απόφασης είναι τουλάχιστον 1482 ημέρες.
Λίγους μήνες αργότερα και το Πειθαρχικό Συμβούλιο του Πανεπιστημίου Αθηνών τιμώρησε με ετήσια αποβολή τον φοιτητή Κ.Π. “ὅστις ἀπεπειράθη νὰ πυροβολήσῃ κατὰ τοῦ ἡμετέρου Καθηγητοῦ κ.κ. Λυκούργου Κόκκορη” όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το αλεξανδρινό οδοντιατρικό περιοδικό International Dentistry στο τεύχος Δεκεμβρίου 1930 – Μαρτίου 1931 (Νο 18 – 19, Vol. IV). Τελικά, όπως προκύπτει από το Αρχείο Αποφοίτων που φυλάσσεται στη Γραμματεία της Οδοντιατρικής Σχολής ο ατυχής φοιτητής Κ.Π. ουδέποτε κατάφερε να αποκτήσει πτυχίο οδοντιατρικής προς απογοήτευση του πατέρα του, αλλά και των ευχαριστημένων πελατών του.
Αν και ως πιθανότερη εκδοχή θα πρέπει να θεωρηθεί η απελπισία του δύσμοιρου και υπερφίαλου φοιτητή, δεν πρέπει να αποκλεισθεί η περίπτωση το περιστατικό να αποτελεί πράξη αντεκδίκησης εντασσόμενο μέσα στο πλαίσιο του σκανδάλου που συγκλόνισε συθέμελα το Οδοντιατρικό Σχολείο κατά το ακαδημαϊκό έτους 1927 – 1928 με επίκεντρο τον καθηγητή Παπαντωνόπουλο. Από τις μαρτυρικές καταθέσεις που λήφθηκαν από το Πειθαρχικό Συμβούλιο προκύπτει ότι ο Κόκκορης επιβεβαίωσε την πλειοψηφία των καταγγελιών σε βάρος του Παπαντωνόπουλου. Στον αντίποδα ο δεύτερος θεωρούσε πως ο Κόκκορης εποφθαλμιά τη θέση της Οδοντικής Παθολογίας, όπως προκύπτει από μαρτυρική κατάθεση οδοντιάτρου που προσήλθε ως αυτόκλητος μάρτυρας υπεράσπισης του Παπαντωνόπουλου.
Ίσως, έτσι μπορεί να εξηγηθεί η ακροτελεύτια παράγραφος των Οδοντιατρικών Χρονικών: “Ἀποφεύγομεν πρὸς τὸ παρόν νὰ σχολιάσωμεν ποῖα τὰ ἐλατήρια τῆς ἐπιθέσεως τοῦ φοιτητοῦ ἐναντίον καθηγητοῦ ἐπιφυλασσόμενοι νὰ ἐπανέλθωμεν ἐν καιρῷ. Ἐκείνο ὅμως ποῦ μᾶς ἐκπλήττει εἶναι τὸ γεγονός ὅτι τὸ περίστροφον ἦτο πλῆρες καὶ ὡς ἐπίσης καὶ ἡ ἀνεξήγητος παρουσία τοῦ κ. Μπενάδου μυστικοῦ ἀκολούθου τοῦ Δόκτορος Παπαντ. εἰς τὸ μονομελὲς Πλημμελειοδικεῖον κατὰ τὴν ἐκδίκασιν τοῦ συλληφθέντος.”
Μπορεί οι συγκρούσεις στην πανεπιστημιακή κοινότητα να είναι συνηθισμένες, μέχρι και σήμερα για προφανείς λόγους. Ωστόσο, η βία ή η χρήση απειλής ως μέσο για την επίλυση διαφορών είναι απολύτως καταδικαστέες ακόμα περισσότερο η χρήση όπλων για να συγκινηθεί ένας καθηγητής, ώστε να αλλάξει τη χαμηλή βαθμολογία και τουλάχιστον, τέτοια φαινόμενα έχουν εκλείψει οριστικά.